Zarówno gontem drewnianym, jak i wiórami dobrze się wykańcza zaoblone powierzchnie dachu, takie jak wole oczka

Można to zrobić jeszcze przed położeniem pokrycia, zanurzając elementy w roztworze impregnatu, lub nanieść go na ułożone pokrycie pędzlem, wątkiem albo rozpylaczem. Co kilka lat należy powtórzyć impregnację. Takie pokrycie wytrzymuje nawet 50 lat. Dekarze udzielają gwarancji maksymalnie na 20 lat. Niezabezpieczone gonty z upływem lat szarzeją. Uszkodzony element dachu można wymienić i nie jest to bardzo skomplikowane. Gdy zaś na dachu pojawią się mchy lub glony, można oczyścić go parą wodną. Po pokryciu trzeba się poruszać po drabinie zawieszonej na szczycie dachu.

Wióry drewniane
To strugane deseczki o długości 30-40 cm, szerokości 8-10 cm i grubości 4-5 mm. Robi się je z drewna osikowego, świerkowego i sosnowego (te są mniej trwałe). Są strugane wzdłuż włókien, dzięki czemu nie pękają i nie kruszą się podczas układania. Za najlepsze uważa się wióry osikowe, które nie wchłaniają szybko wody, a ich specyficzny zapach odstrasza szkodniki. Na jakie dachy? Nachylenie dachu, który ma być wykończony wiórami, nie może być większe niż 20°, najlepiej, jeśli wynosi 30-45°. Ponieważ wióry są lekkie, konstrukcja nie musi być masywna.

Wiórkowa robota
Konstrukcja. Wióry można mocować bezpośrednio do deskowania (zaimpregnowanego środkiem chroniącym przed grzybami i szkodnikami), do deskowania pokrytego papą lub do podkładu z kontrłat, folii wstępnego krycia i łat (podobnie jak w przypadku dachówek lub blachodachówek). Jeśli poddasze jest nieocieplane, nieużytkowe, wióry przybija się do łat mocowanych bezpośrednio do krokwi w rozstawie zależnym od długości wiórów. Do pełnego deskowania przybija się kontrłaty i łaty o przekroju 4×6 cm. Trzeba wówczas zamontować w pokryciu wywiewki, które zapewnią wentylację pokrycia. Mocowanie. Do układania pokrycia stosuje się wilgotne wióry. Mają dużą elastyczność i łatwiej je mocować. Są dekarze, którzy dostarczają na budowę wióry suche, wstępnie zaimpregnowane. Moczą je dopiero przed samym układaniem. Wilgotne wióry przybija się do deskowania lub do łat gwoździami grubości 1,3-1,5 mm i długości powyżej 45 mm. Zwykle potrzeba około 300 gwoździ na 1 m2 pokrycia.
Wióry układa się z zachowaniem 2-centy-metrowego zakładu. Każdy kolejny ich rząd jest przesunięty ku górze o blisko jedną czwartą długości wióra. Niektóre firmy oferują wióry z profilowanymi krawędziami, dzięki którym łatwiej je układać. Trzeba je mocować na przemian-jeden rząd skierowany w lewo, drugi w prawo – przykrywając trzy czwarte poprzedniego rzędu wiórów (metodą „na warkocz”).
Po ułożeniu wiórów powstaje pokrycie pięcio-, dziewięciowarstwowe. Kosze trzeba układać „na miękko”, czyli półkoliście. Są najtrudniejsze do wykonania, dlatego zaleca się umieścić pod wiórami dodatkową warstwę papy lub blachy ocynkowanej. Kalenicę i pozostałe elementy wykończeniowe robi się z wiórów. Na kalenicy warto ułożyć je zgodnie z kierunkiem najczęściej wiejących wiatrów, by silne podmuchy nie poderwały deszczułek. Ocieplenie. Ze względów przeciwpożarowych najlepiej zastosować wełnę mineralną. Układa się ją w tradycyjny sposób – między krokwiami.

Komin. Trzeba wokół niego zamontować szczelny kołnierz z blachy powlekanej. Konserwacja. Najważniejszy jest pierwszy rok po ułożeniu. Wtedy wióry wysychają – dach się „układa” i przybiera srebrzystoszarą barwę, która z czasem staje się coraz ciemniejsza. Po zamontowaniu pokrycia należy unikać – przynajmniej na początku – zbyt częstego chodzenia po dachu. Po roku powinno się zaimpregnować wióry preparatem ogniochronnym (polecaną metodą jest natryski, a po dwóch latach – preparatem chroniącym przed grzybami i owadami. Ważne jest też, by regularnie usuwać zalegające na dachu liście, które zatrzymują wilgoć i sprzyjają rozwojowi szkodników. Mycie dachu parą wodną oraz usuwanie zanieczyszczeń biologicznych można zlecić wykwalifikowanej ekipie.
Niestety, trudno jest wymienić uszkodzony fragment pokrycia. Warstw wiórów jest bowiem dość dużo. W razie potrzeby należy się skontaktować z wykonawcą dachu.