Większość pap dostępnych w Polsce jest modyfikowana elastomerem SBS lub plastomerem APP. Dodanie odpowiednich ilości jednej z tych substancji do asfaltu (kilkakilkanaście procent) powoduje, że radykalnie zmieniają się jego właściwości fizyczne.

Zwykły asfalt (tak zwany oksydowany) ma w niskiej temperaturze niewielką elastyczność. Znaczy to, że w temperaturze ujemnej staje się sztywny i pęka. Już w temperaturze 0°C pasek papy z asfaltu oksydowanego pęka przegięty na wałku o średnicy 3 cm. Papa z asfaltu oksydowanego układana na dachu zimą będzie bardzo sztywna, a wszelkie jej zaginanie będzie powodować spękania.

Zupełnie inaczej zachowuje się asfalt, do którego dodano na przykład pewną ilość SBS – obniżenie temperatury otoczenia nie powoduje znaczącego obniżenia elastyczności wyrobu. Papy w pełni modyfikowane elastomerem SBS mają parametr giętkości: -25°C/03O, co oznacza, że próbki papy zamrożone do temperatury -25°C i przegięte na wałku o średnicy 3 cm nie wykazują śladów pęknięcia. Papy z mniejszym udziałem elastomeru będą miały ten parametr na niższym poziomie, na przykład: -1O°C/03O. Dodanie SBS zmienia również odporność pap na spływanie w wysokiej temperaturze. Papy w pełni modyfikowane SBS są odporne na spływanie asfaltu z pionowo umieszczonej próbki w temperaturze + 100°C aż przez dwie godziny, papy częściowo modyfikowane tylko w temperaturze +80-90°C, a papy oksydowane tylko +70°C.

To nie wszystkie zalety modyfikacji. Istotny jest też wzrost odporności na promieniowanie UV wraz ze wzrostem stopnia modyfikacji. Pap modyfikowanych praktycznie nie trzeba konserwować w trakcie użytkowania, natomiast papy oksydowane ulegają poważnym zniszczeniom pod wpływem promieniowania ultrafioletowego. Już po upływie ośmiu–dziesięciu lat muszą być konserwowane powłokowymi preparatami bitumicznymi.