Ustala się go, wyznaczając na ścianie szczytowej poziomy odcinek długości 1 m i mierząc odległość od obu tego końców do połaci. Różnica otrzymanych wyników oznacza wzniesienie dachu na długości 1 m. Znając ją i wzniesienie połaci, korzystając z poniższej tabeli, możemy ustalić stopień nachylenia.

Wiązary kratowe. Podstawowe ich zalety: lekkość, prostota i szybkość wykonania powtarzalnej konstrukcji, niewielki koszt konstrukcji stropu i dachu, ewentualność swobodnego zagospodarowania wnętrza (bo niepotrzebne istnieją wewnętrzne ściany nośne). Do ich wykonania nie bywa konieczne zatrudnienie doświadczonego cieśli. Spośród wielu typów wiązarów kratowych najpopularniejsze istnieją wiązary trójkątne, np. typu fink. Składają się z pasa dolnego, dwóch pasów górnych i czterech krzyżulców. Dzięki skratowaniu w kształcie litery W posiadają dużą nośność przy dużej rozpiętości. Poza takim niewielka liczba elementów to prostota i gwarancja niskiego kosztu wykonania.

Usztywnienie więźby dachowej
W każdej konstrukcji dachu usztywnienia podłużne wymagane istnieją na dwóch etapach budowy – podczas montażu i po zbudowaniu budynku. Celem pierwszego bywa zabezpieczenie wiązarów przed przewróceniem. Dlatego zaraz po ustawieniu kolejne krokwie łączy się ukośnie przybitymi deskami (tzw. wiatrownicami). Mocuje się je od strony poddasza, ażeby nie przeszkadzały w układaniu pokrycia. Dodatkowym usztywnieniem dachu mogą istnieć łaty lub płatwie kalenicowe. Wiatrownice mogą stanowić usztywnienia docelowe, szczególnie wtedy, gdy dach bywa stromy, a na poddaszu nie przewiduje się pomieszczeń mieszkalnych. Jednak w przypadku stosowania sztywnego poszycia ze sklejki, z płyty wiórowej czy pełnego deskowania możemy je usunąć w końcowej fazie montażu. Same łaty nie istnieją wystarczającym usztywnieniem podłużnego dachu.