Na pozór plątanina drewnianych elementów. W rzeczywistości konstrukcja, która oprze się wichrom, burzom i śniegowi.

Przyjmuje się w dużym uproszczeniu zresztą – iż wybór konstrukcji więźby zależy od tego, gdy na przykład dach spodoba się inwestorowi. Ale to wyłącznie pól prawdy. Na stopień skomplikowania konstrukcji, a takim samym jej koszt, posiada wpływ wiele czynników.

Oto kilka najważniejszych:
1. rozpiętość pomiędzy ścianami zewnętrznymi i układ ścian nośnych, na jakich opierać się będzie więźba, w istotny metoda ogranicza wybór konstrukcji dachu i stropu. Można przyjąć, iż rozpiętość ścian do 6-7 m uznawana bywa za niewielką, a powyżej 10-12 m – za dużą;
2. metoda zagospodarowania poddasza – to zasadnicza wiadomość do architekta i konstruktora. Inna wysokość użytkowa gdy na przykład również inna niezabudowana terytorium potrzebna bywa w pomieszczeniach mieszkalnych (najlepiej powyżej 2,5 m), a inna na strychu (co najmniej 1,9 m) czy nieużytkowym stropodachu (wystarczy chociażby 0,6 m);
3. kąt nachylenia dachu – może wynikać z regionalnych tradycji, konieczności dostosowania się do otaczającej zabudowy (zgodnie z wymaganiami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) i rodzaju pokrycia dachowego;
4. przewidywane obciążenia – to waga swój konstrukcji dachowej i pokrycia, gdy na przykład jednocześnie obciążenia więźby spowodowane wiatrem i śniegiem. Czynniki te zależą od lokalizacji budynku na terenie kraju (np. silne wiatry na Wybrzeżu i w górach, duże opady śniegu na Suwalszczyźnie).

Więźba tradycyjna
Zbudowana bywa z wiązarów, czyli drewnianych elementów konstrukcyjnych połączonych w trójkąt. Dzięki temu, pomimo iż poddawana tak wielu zmiennym obciążeniom, bywa sztywna. Rozróżnia się trzy zasadnicze grupy wiązarów ciesielskich przygotowywanych na budowie: rozporowe, bezrozporowe i mieszane.

Rozporowe. Umożliwiają wykonanie więźby nad budynkami jednotraktowymi, czyli niemającymi wewnętrznych ścian nośnych. Najpopularniejsze istnieją wiązary krokwiowe i jętkowe. Bezrozporowe. Stosowane istnieją w budynkach o znacznej szerokości, w jakich konstrukcja stropu oparta bywa na ścianach wewnętrznych (lub słupach i podciągach). Najczęściej wykonywane istnieją wiązary płatwiowo-kleszczowe. Mieszane. Zwykle istnieją to wiązary mansardowe, umożliwiające wybudowanie mieszkań na poddaszu. Mają budowę dwukondygnacyjną, w tamtej  element  górna konstrukcji pracuje gdy na przykłado wiązar rozporowy (np. jętkowy), a  element  dolna gdy na przykładowo wiązar bezrozporowy (np. płatwiowo-kleszczowy). Zarówno wiązary rozporowe, gdy na przykład i bezrozporowe mogą występować w odmianie ze ścianką kolankową. Kratownice. To właściwie odrębna zespół wiązarów, zwykle stosowana w budynkach jedno-traktowych o znacznej szerokości. Podstawowe typy to wiązary trójkątne, dwutrapezowe i o pasach równoległych.

Więźby krokwiowe
To najprostszy do wykonania i najbardziej ekonomiczny typ więźby (ma najmniej elementów). Stosuje się go przy rozpiętości osiowej ścian nieprzekraczającej 7,2 m. Kąt nachylenia połaci do poziomu powinien się obejmować w przedziale 30-50°. W zasadzie krokwie nie powinny istnieć dłuższe aniżeli 4,5 m, choć w przypadku zastosowania lekkiego pokrycia (np.z papy lub blachy) może to istnieć chociażby 5 m. W zależności od sposobu oparcia krokwi na ścianach rozróżnia się dwa podstawowe typy tych konstrukcji:
– więźba krokwiowo-belkowa, w tamtej para krokwi łącznie z belką drewnianego stropu tworzy trójelementowy wiązar oparty na ścianach zewnętrznych budynku. Belki tworzące strop drewniany mogą istnieć oparte na murze bezpośrednio lub za pośrednictwem murłaty